- Information
- AI Chat
This is a Premium Document. Some documents on Studocu are Premium. Upgrade to Premium to unlock it.
Was this document helpful?
This is a Premium Document. Some documents on Studocu are Premium. Upgrade to Premium to unlock it.
Mabangis na lungsod full copy
Course: ASEAN Literature (LIT 101)
47 Documents
Students shared 47 documents in this course
University: University of Batangas
Was this document helpful?
This is a preview
Do you want full access? Go Premium and unlock all 3 pages
Access to all documents
Get Unlimited Downloads
Improve your grades
Already Premium?
Mabangis na Lungsod
Efren R. Abueg
Ang gabi ay mabilis na lumatag sa mga gusali, lumagom sa malalaki’t maliliit na
lansangan, dumantay sa mukha ng mga taong pagal, sa mga taong sa araw-araw
ay may bagong lunas na walang bisa. Ngunit ang gabi ay waring maninipis na sutla
lamang ng dilim na walang lawak mula sa lupa hanggang sa mga unang palapag ng
mga gusali. Ang gabi ay ukol lamang sa dilim sa kalangitan sapagkat ang gabi sa
kalupaan ay hinahamig lamang ng mabangis na liwanag ng mga ilaw-dagitab.
Ang gabi ay hindi napapansin ng lalabindalawang taong gulang na si Adong. Ang
gabi ay tulad lamang ng pagiging Quiapo ng pook na iyon. Kay Adong, ang gabi’y
naroroon, hindi dahil sa may layunin sa pagiging naroon, kundi dahil sa naroroon,
katulad ng Quiapo. Sa walang muwang na isipan ni Adong, walang kabuluhan sa
kanya kung naroon man o wala ang gabi— at ang Quiapo.
Ngunit isang bagay ang may kabuluhan kay Adong sa Quiapo. Alisin na ang
nagtatayugang gusali roon, alisin na ang bagong lagusan sa ilalim ng lupa, alisin na
ang mga tindahang hanggang sa mga huling oras ng gabi’y mailaw at maingay.
Huwag lamang matitinag ang simbahan at huwag lamang mababawasan ang mga
taong pumapasok at lumalabas doon, dahil sa isang bagay na hinahanap sa isang
marikit. Sapagkat ang simbahan ay buhay ni Adong.
Kung ilang hanay ang mga pulubing naroroon at mga nagtitinda ng tiket sa
suwipistek, ng kandila, ng kung anu-anong ugat ng punongkahoy at halaman. At sa
mga hanay na iyon ay nakatunghay ang simbahan, naawa, nahahabag. At
nakatingala naman ang mga nasa hanay na iyon, kabilang si Adong. Hindi sa
simbahan kundi sa mga taong may puso pa upang dumukot sa bulsa at maglaglag
ng singko o diyes sa maruruming palad.
Mapapaiyak na si Adong. Ang tingin niya tuloy sa mga ilaw-dagitab ay parang mga
piraso ng apoy na ikinakalat sa kalawakan. Kangina pa siyang tanghali sa loob ng
marusing na bakuran ng simbahan. Nagsawa na ang kanyang mga bisig sa
kalalahad ng kamay, ngunit ang mga sentimong kumakalansing sa kanyang bulsa
ay wala pang tunog ng katuwaan. Bagkus ang naroon ay bahaw na tunog ng babala.
Babalang ipinararamdam ng pangangalam ng kanyang sikmura at sinasapian pa ng
takot na waring higad sa kanyang katawan.
“Mama…Ale, palimos na po.”
Ang maraming mukhang nagdaraan ay malalamig na parang bato, ang imbay ng
mga kamay ay hiwatig ng pagwawalang-bahala, ang hakbang ay nagpapahalata ng
pagmamadali ng pag-iwas.
“Singko po lamang, Ale…hindi pa po ako nanananghali!”
Kung may pumapansin man sa panawagan ng Adong, ang nakikita naman niya ay
irap, pandidiri, pagkasuklam. “Pinaghahanapbuhay ‘yan ng mga magulang para
Why is this page out of focus?
This is a Premium document. Become Premium to read the whole document.