Informacje
Czat SI

To jest dokument premium. Niektóre dokumenty na Studocu są premium. Przejdź na wersję premium, aby odblokować.

Charakterystyka pasz objętościowych

OPRACOWANE ZAGADNIENIA

Kurs

Podstawy Zywienia Zwierzat

34 Dokumenty

Studenci udostępnili 34 dokumentów w tym kursie

Uniwersytet

Uniwersytet Przyrodniczy we Wroclawiu

Rok akademicki: 2021/2022

Przesłane przez:

Anonimowy Student

Ten dokument został przesłany przez studenta, takiego jak Ty, który zażyczył sobie zachować anonimowość.

Uniwersytet Przyrodniczy we Wroclawiu

Komentarze

Aby publikować komentarze, zaloguj się lub zarejestruj się.

Inni studenci przeglądali również:

Inne powiązane dokumenty

Powiązane Studylist

Owiur

Przejrzyj tekst

PASZE OBJĘTOŚCIOWE:

~ ZIELONKI ~

z traw łąkowych Porost łąkowy składa się z 3 grup roślin - z traw (stanowi 45-60%, trawy wysokie jak wiechlina łąkowa, kostrzewy , rajgrasy), motylkowych oraz ziół i chwastów. Wartość pokarmowa zielonki łąkowej zależy od udziału poszczególnych grup roślin w poroście oraz fazy ich rozwoju w chwili koszenia.

Faza rozwoju SM (%) BO (%) TS (%) WS (%) PS (%) Jedn s.

sBO (g)

I pokos 18 3,2 0,7 4,3 1,9 0,18 23

Przed kwitnieniem

18 3,2 0,7 4,3 1,9 0,18 23

w okresie kwitnienia

20,5 3 1 5,2 2,2 0,2 21

koniec kwitnienia

23,5 2,6 0,8 7,1 2 0,19 18

Po przekwitnięciu

27,5 2,7 0,8 7,8 3 0,17 12

II pokos 23,5 3,2 1,1 6,4 2,3 0,19 21

Średnia

21,83 2,98 0,85 5,85 2,22 0,185 19,

z roślin motylkowatych KONICZYNA CZERWONA Młoda koniczyna przed i w okresie pąkowania zawiera dużo białka 190-200g/ kg SM, a mało włókna 210 g/ kg SM. Ca → 1,28% SM P → 0,25% SM K → 2,91 %SM Mg → 0,34 %SM

Koniczyna wywołuje wzdęcia u bydła. U krów cielnych może prowadzić do poronienia. Przy żywieniu krów cielnych należy zachować ostrożność bowiem w przypadku wzdęcia może łatwo nastąpić poronienie. Żywienie krów mlecznych - do 40-50 kg dziennie, opasy mniejsza ilość dorosłe świnie 10 kg, tuczniki 3 kg, tak jak lucerna, podawane z paszami uzupełniającymi węglowodany.

W żywieniu trzody chlewnej należy stosować młodą zielonkę, zbieraną najpóźniej w okresie pąkowania. Lochy mogą zjeść dziennie nawet do 15 kg takiej koniczyny. Zielona koniczyna jest również dobrą paszą dla owiec i koni, ale wykorzystuje się ją dla tych zwierząt w wyjątkowych sytuacjach ze względu na wysoka zawartość białka, przekraczającą ich potrzeby.

KONICZYNA BIAŁA - roślina wieloletnia Sucha masa → 11% Białko ogólne → 2,5% Włókno surowe → 2,4% NEL → 0,65 Mj/ kg JPM → 0,11 w 1 kg JPŻ → 0,1 w 1 kg Zjadana jest chętnie przez bydło i nie wywołuje wzdęć. Jest dobrą paszą dla owiec, zwłaszcza matek karmiących. Dobrze wykorzystywana jest również w żywieniu koni i trzody chlewnej. Zawiera dużo łatwo strawnych składników pokarmowych, zwłaszcza bogata w białko (230g/ kg SM), witaminy i składniki mineralne. W czystym siewie daje mało zielonej masy od 100-180 dt/ha. W żywieniu bydła, ilość nie przekraczająca 5% masy ciała.

LUCERNA MIESZAŃCOWA

roślina wieloletnia i wielokośna, przechodzi faze generatywną po każdym pokosie. Bez nawożenia azotowego potrafi zasymilować do 350 kg N z ha rocznie. Wielkość plonów lucerny i jej wartość pokarmowa w dużym stopniu zależy od terminu i częstotliwości koszenia. Zbyt częste koszenie pierwszego pokosu obniża znacznie plony roczne zarówno masy, jak i białka.

Wczesny zbiór lucerny będzie istotny, wtedy kiedy będziemy chcieli uzyskać zielonkę o wysokiej zawartości białka i niskiej włókna. Dlatego też, pasza ta może być wykorzystywana w żywieniu świń, dodatkowo jest dobrym surowcem do produkcji suszu lub koncentratów białkowych.

Lucerna szybko drewnieje i skoszona w okresie kwitnienia będzie wykorzystywana TYLKO JEDYNIE W ŻYWIENIU PRZEŻUWACZY!

Lucerna to typowa pasza białkowa. Łączny plon masy zielonej (3-4 pokosy) -> 350 - 550 dt/ha.

Białko → 226 g/ kg SM - białko dobrze zbilansowane pod względem aminokwasowym Leucyna → 7,9 % Lizyna → 4,2% Tryptofan → 1,5% Ca → 16 g/ kg SM P → 3 g/ kg SM

Bydło wykorzystuje białko lucerny nieco gorzej niż innych zielonek. Przyczyna to łatwiejsze rozpuszczanie tego składnika w wodzie i szybsza degradacja w żwaczu.

przekraczającej jednak 15 kg. U trzody chlewnej skarmia się buraki surowe, bardzo dobrze rozdrobnione.

lochy prośne mogą otrzymać 4-7 kg buraków,
karmiące 6-12 kg,
loszki i knurki 3-6 kg
dla tuczników dawki buraków dawki buraków pastewnych nie powinny być większe niż 3-4 kg (większa ilość może pogarszać jakość mięsa i słoniny)

Podczas zakiszania liści buraczanych proces fermentacji jest zakłócany przez zanieczyszczenia liści ziemią podczas ich zbioru w polu, a także drobnoustrojami (bakterie kwasu masłowego, gnilne, grzyby). Korzenie buraka pastewnego ze względu na dużą zawartość wody i cienką skórkę, źle się przechowuje (są wrażliwe na niskie temperatury ale nie znoszą również przegrzania). Wadliwe przechowywanie buraków i wydłużony czas może powodować straty nawet 50% (straty te dotyczą szczególnie cukrów, utraty wody wskutek nadmiernej transpiracji). Popularnym sposobem przechowywania korzeni jest ich kopcowanie lub umieszczanie w piwnicach, jednak straty przy tych sposobach są równie duże.

ZIEMNIAKI ŚWIEŻE

Sucha masa → 17-30% Głównym składnikiem w ziemniakach jest skrobia, jej zawartość wynosi 11-22%. Skrobia w ziemniakach składa się z amylozy (2-5,5%) łatwo rozpuszczalnej w wodzie oraz trudno rozpuszczalnej amylopektyny (10-18%), pęcznieje w gorącej wodzie. Białko ogólne → 1,4-2,5% Białko ziemniaka ma wysoką wartość odżywczą zawiera dużą ilość aminokwasów egzogennych: lizyna, metionina, tyrozyna, cysteina, walina i leucyna. Tłuszcz → 0,2% Włókno → 0,2-3% Zawartość NDF w suchej masie wynosi 73g/ kg ADF → 44g/kg Ziemniaki są bogate w witaminy rozpuszczalne w wodzie szczególnie w witaminę C oraz witaminy B1, B2, B6, kwas foliowy i nikotynowy. Ziemniaki zawierają dużą ilość kwasów organicznych: kwas mlekowy, bursztynowy, szczawiowy, jabłkowy, co zwiększa ich smakowitość i wartość odżywczą. Potas (K) → 1,5-3,0% SM Wapń (Ca) → 0,08-0,13%SM Fosfor (P) → 0,2-0,5% SM Bardzo ważnym składnikiem ziemniaków ze względu na wartość pokarmową i przydatność paszową są glikoalkaloidy, inhibitory proteaz i lektyny, (= substancje antyodżywcze). Przy dużym stężeniu glikoalkaloidy w ziemniakach mogą powodować zatrucia u zwierząt. Najbardziej znaną i toksyczną grupą są solaniny: chokonina (60%) i solanina (40%). Typowe objawy zatrucia solaniną u człowieka i zwierząt są zaburzenia trawienia, bóle brzucha, biegunka, a także senność, apatia, gorączka, nieregularne tętno, szybki oddech, drgawki, porażenia układu nerwowego, poronienia. Małą wrażliwość na solaniny wykazują przeżuwacze a także konie. Trzoda chlewna, a szczególnie drób są podatne na zatrucie solaniną. Przeżuwaczom podaje się ziemniaki surowe, natomiast dla trzody chlewnej i drobiu stosuje się ziemniaki po uprzednim gotowaniu lub uparowaniu. Ze względu na dużą ilość skrobi łatwo fermentującej w żwaczu oraz jej działanie tuczące dla krów, ziemniaki stosuje się w dawce w ilości 8-15 kg oraz dla krów wybrakowanych, przygotowanie do uboju. Ziemniaki w stanie surowym można podawać dla młodych opasów do 10 kg dziennie,

starszy nawet do 20 kg. U owiec dorosłych 1,5-2,5 kg, u jagniąt odsadzonych 0,25-0,5 kg. Dla matek ciężarnych (owiec) i jagniąt nie wolno stosować ziemniaków zzieleniałych czy podkiełkowanych, bowiem duża w nich zawartość solaniny może powodować zatrucia u jagniąt, a u matek ciężarnych nawet poronienia. Zbyt duża ilość ziemniaków dla przeżuwaczy może powodować wzdęcia z powodu intensywnej fermentacji w żwaczu. Ziemniaki surowe w żywieniu przeżuwaczy, a także koni mogą być przyczyną zadławień. Dla koni lżejszych 5-8 kg, dla koni ciężkich (masa powyżej 600 kg) 10-15 kg. Ziemniaki muszą być czyste i wypłukane, gdyż zanieczyszczenia ziemią lub piaskiem mogą być u koni przyczyną stanów zapalnych błon śluzowych przewodu pokarmowego, a wzmożona fermentacja w jelicie grubym może powodować morzysko. Największe zastosowanie w żywieniu trzody chlewnej w formie parowanej. Dla macior i knurów 4-5 kg, dla tuczników cięższych nawet do 8 kg, warchlaki i tuczniki lżejsze 2-5 kg. Dzienna dawka ziemniaków parowanych dla kur wynosi 40-50 g, dla indyków do 80 g, a kaczek i gęsi nawet 100-200g dziennie. Ziemniaki najczęściej przechowuje się w kopcach ziemnych ewentualnie w piwnicach. Bardzo dobrym sposobem zachowania wysokiej wartości pokarmowej ziemniaków jest ich parowanie i zakiszanie.

PŁATKI Uzyskuje się z ziemniaków parowanych, gniecionych i wysuszonych na gorących walcach. Z 4-6 kg ziemniaków surowych uzyskujemy 1 kg płatków ziemniaczanych. Największe zastosowanie mają w żywieniu trzody chlewnej wszystkich grup zwierząt, w szczególności prosiąt, warchlaków, loch i drobiu. Płatki są chętnie pobieranie przez konie, można je stosować nawet do 2 kg w dawce. Dla trzody chlewnej 0,2-3 kg. W żywieniu bydła płatki ziemniaczane są zbyt drogą paszą, aby mogły być stosowane w szerokim zakresie.

SUSZ Uzyskuje się go z ziemniaków surowych, umytych i pokrojonych, a następnie wysuszonych w suszarniach gorącym powietrzem, najczęściej w suszarniach bębnowych. Uzyskuje się paszę o zabarwieniu kremowym do jasnobrązowej, o przyjemnym zapachu, chętnie zjadaną przez zwierzęta. Susz jest paszą energetyczną, jednak o mniejszej strawności skrobi niż płatki ziemniaczane. Susz najwięcej skarmiany jest przez trzodę chlewną, mniejsze w żywieniu przeżuwaczy. W żywieniu koni i drobiu susz ziemniaczany nie jest stosowany.

MARCHEW Korzenie marchwi zawierają stosunkowo mało suchej masy, średnio 12%. Głównym składnikiem suchej masy marchwi są cukry sacharoza i glukoza 6-8%. Białko ogólne → 1,0-1,4% Białko właściwe → 55-75% Włókno → 0,9-2,3% (wyższa niż w burakach czy ziemniakach) Tłuszcz → 0,2-0,3% W korzeniach marchwi zawierają najwięcej b-karotenu. Marchew zawiera witaminy B1, B2, PP. Dobre źródło składników mineralnych dla zwierząt, zawiera bowiem znaczne ilości K, Ca, P, Na oraz Fe. Korzenie marchwi wykorzystuje się w żywieniu zwierząt gospodarskich, w szczególności młodych rosnących, a także przebytych chorobach przewodu pokarmowego. W żywieniu:

krów mlecznych 10-12 kg
opasów 25kg/szt
owiec, kóz kotnych i karmiących oraz tryków i kozłów 1-2,5 kg
klacze źrebne, karmiące 5-8 kg
źrebiąt 1,5-3,0 kg
roczniaków i dwulatków do 6 kg

W suchej masie, g/kg BTJN BTJE JPM JPŻ Strawność masy organicznej, %

45 - 50

65 - 75

0,90 - 0,

0,80 - 0,

70 - 75

JAKOŚĆ FERMENTACYJNA

pH Kwas mlekowy, % s. Kwas octowy, % s. Kwas masłowy, % s. Etanol, % s. N amoniaku, % N ogólnego Drożdże, c. fu./g

3,8 - 4,

> 3,

< 3,

< 0,

< 10, najlepiej < 5% < 100 000

SUSZ Z KUKURYDZY - produkowany w suszarniach bębnowych z zielonki z całych roślin o zawartości suchej masy około 40%. Udział kolb w suchej masie zielonki to 50-60%. Susz z kukurydzy to bardzo dobra pasza dla bydła, zwłaszcza dla krów mlecznych. Duża zawartość włókna surowego 18 - 20% ogranicza stosowaniu w żywieniu trzody chlewnej i drobiu.

GPS Kiszonka z całych roślin zbożowych, czyli tzw. GPS, może stanowić cenne źródło paszy objętościowej dla bydła, szczególnie w przypadku deficytu pozostałych pasz w wyniku np. wystąpienia suszy. Kiszonki z całych roślin zbożowych zalicza się do pasz o stosunkowo niskiej zawartości białka i niższej niż w kiszonce z kukurydzy gęstości energetycznej. Stosowane są w żywieniu krów pod koniec laktacji i zasuszonych, a także w żywieniu jałówek hodowlanych oraz młodego bydła opasowego. Stosowanie kiszonek pozwala zaoszczędzić kiszonkę z kukurydzy i przeznaczyć ją dla najlepszych zwierząt w stadzie. W dawkach pokarmowych (15- kg/dz./szt.) powinny być uzupełniane paszą objętościową o charakterze białkowym (kiszonką z roślin motylkowatych, kiszonką z traw przewiędniętych, dobrej jakości sianem) oraz paszami treściwymi i dodatkami mineralno-witaminowymi.

Wartość pokarmowa

Zawartość suchej masy w kiszonkach zwiększa się wraz z postępującą wegetacją roślin, natomiast zmniejsza się zawartość białka ogólnego oraz tłuszczu surowego. Największą zawartość skrobi w fazie mleczno-woskowej dojrzałości ziarna ma kiszonka z jęczmienia, najmniejszą zaś kiszonka z żyta (tabela 1.). Bez względu na gatunek zboża zawartość energii netto (JPM) w kiszonkach z fazy kłoszenia jest najwyższa i obniża się w późniejszych fazach rozwojowych, pomimo wzrastającej zawartości skrobi. Postępująca wegetacja roślin powoduje zmniejszanie się zawartości BTJN w kiszonkach, natomiast zwiększanie się zawartości BTJE.

PRZYWIĘDNIĘTE TRAWY

LUCERNA

PRZED KWITNIENIEM W KWIECIE

SM - 17,6 % SM - 26,3%

BO - 3,8% BO - 4,6%

WS - 5,5% WS - 8,9%

PS - 2,4% PS - 2,6%

JEDN. - 0,13 w 1kg JEDN. - 0,17 w 1kg sBO - 28 g sBO - 32 g KONICZYNA CZERWONA + ZASADY KISZENIA SM - 17 % PS - 1,5% BO - 3,2% JEDN. - 0,16 w 1kg WS - 4,5% sBO - 23 g

SIANO Z TRAW I MOTYLKOWATYCH Sianem nazywamy rośliny zielone skoszone przed ukończeniem wzrostu i rozwoju, i wysuszone w warunkach naturalnych do 15 17% wilgotności co umożliwia przechowywanie ich w normalnych warunkach. Zależnie od gatunku roślin rozróżnia się

żytnia ,pszenna jest gorsza -jest bardziej twarda, zdrewniała i niesmaczna. Słoma roślin strączkowych i innych Ma ona nieco większą wartość pokarmową niż słoma zbóż. Zawiera więcej białka i wapnia, a mniej włókna, które dzięki mniejszemu zdrewnieniu jest też bardziej strawne Wadą jej jest to że z powodu grubych łodyg roślin motylkowych zawiera więcej wilgoci - jest więc trudna do przechowywania, a oprócz tego bywa bardziej zanieczyszczona ziemią.

Słoma SM (%) BO (%) TS (%) WS (%) PS (%) Jedn s.

sBO (g)

Kukurydza 86 6,8 2,2 25,3 10,4 0,34 15

Owsiana 86 3,8 1,6 38,7 5,7 0,31 8

Jęczmienna 86 3,5 1,4 39,5 5,4 0,29 11

Żytnia 86 3,1 1,3 44 4,1 0,27 6

Pszenna jara 89,8 2,7 1,6 39,4 4 0,25 2

Pszenna ozima

86 3 1,2 40,8 4,8 0,24 2

Bobiku 81,4 8,1 1,1 36 5,4 0,32 40

Grochu 88,5 7,4 1,3 38,5 6,2 0,27 41

Wyki 86,7 9 1,7 40,9 5,3 0,21 41

Łubinu 88 4,6 1 49,6 4,6 0,09 17

PASZE OBJĘTOŚCIOWE:

Pasze objętościowe są źródłem włókna dla przeżuwaczy, koni i królików. ● Włókno jest rozkładane jedynie przez enzymy mikroorganizmów zasiedlających przewód pokarmowy. ● Wartość pokarmowa pasz treściwych zależy od stadium wegetacji w czasie zbioru. Zielone i liściaste rośliny wykazują wyższą wartość pokarmową ponieważ białko ogólne i cukry występują w tych częściach roślin. ● Strawność i smakowitość pasz objętościowych obniża się wraz z postępującą dojrzałością roślin i wzrastającym poziomem włókna.

Podział pasz objętościowych: I Suche: -Siano z roślin motylkowych lub traw -Susz z zielonek -Słoma -Plewy

II Soczyste: -Kiszonki -Sianokiszonki -Zielonki -Rośliny okopowe (ziemniaki, buraki, marchew, brukiew) -Wodniste produkty uboczne pochodzenia przemysłowego (maślanka, serwatka, wysłodki buraczane, pulpa ziemniaczana)

Zielonki:

z traw łąkowych
z roślin motylkowatych (koniczyna czerwona, koniczyna biała, lucerna) Okopowe: buraki pastewne, ziemniaki (świeże, płatki, susz), marchew Kiszonki: kukurydza, GPS, przewiędnięte trawy, lucerna, koniczyna czerwona + zasady kiszenia Siano z traw i motylkowatych Słomy

Pasze stosowane w żywieniu krów:

Zielonki z trwałych użytków zielonych – około 10 % masy ciała, a lucerna i koniczyna do 40 kg.
Kiszonki – trawa łąkowa, wyka + żyto, kukurydza (w zależności od zawartości suchej masy) do 30-40 kg (kukurydza w okresie letnim do 15 kg), liście buraków do 25 kg
Okopowe – buraki cukrowe do 15 kg, półcukrowe do 30 kg, pastewne do 35 kg, brukiew i rzepa do 30 kg, marchew do ok. 15 kg.
Buraki i liście z buraków łącznie nie powinny przekroczyć w dziennej dawce 35 kg ze względu na właściwości ketogenne. Z tych samych przyczyn pasze te należy ograniczać lub wyeliminować w I fazie laktacji.
Siano łąkowe do 12 kg; z koniczyny i lucerny do 5 kg;
Słoma zbożowa do 3 kg;

METODY KONSERWACJI ZIELONEK

Ocenę jakości kiszonki można przeprowadzić metodami organoleptycznymi, chemicznymi (oznaczanie azotu amokanialnego, oznaczanie kwasów organicznych metoda Leppera), mikrobiologicznymi i bezpośrednio na zwierzętach.

W praktyce najbardziej przydatna i stosunkowo prosta do wykonania jest ocena organoleptyczna. Polega ona na określeniu jakości kiszonki na podstawie jej barwy, zapachu, struktury i smaku. Prawidłowo sporządzona kiszonka powinna mieć przyjemny, aromatyczny zapach, lekko kwaśny smak, powinna zachować strukturę i barwę materiału, z którego została sporządzona. Wykorzystuje się w tym celu tzw. klucz królewieckiego.

Na podstawie uzyskanych punktów za poszczególne cechy określa się jakość kiszonki: ◦ 15-16 pkt – bardzo dobra jakość kiszonki, ◦ 13-14 pkt – dobra jakość kiszonki, ◦ 9-12 pkt – średnia, mierna jakość kiszonki, ◦ 5-8 pkt – zła jakość kiszonki, ◦ 0-4 pkt – bardzo zła jakość kiszonki.

Ocena jakości- Tabela Fliega

Suma punktów

0 – 20 - zła
21 – 40 - średnia
41 – 60 - zadowalająca
61 – 80 dobra
81 – 100 bardzo dobra

SUSZENIE: SIANO

Siano w zimie, identycznie jak zielonki w lecie, jest najbardziej naturalną paszą stosowaną w żywieniu bydła, która jest bogata w energię, białko, składniki mineralne oraz w karotenoidy, ksantofile, tokoferole oraz witaminy z grupy B. Siano pozytywnie wpływa na trawienie i ilość suchej masy w paszy pobieranej przez zwierzęta. Wartość siana może być różna w zależności od składu botanicznego roślin, terminu ich zbioru i przebiegu suszenia. Siano z tych samych roślin zebrane w różnym czasie może znacznie się różnić: zebrane w zbyt później fazie wegetacji jest gorsze niż to zebrane we wcześniejszej fazie. Nieprawidłowe suszenie, zazwyczaj zbyt wydłużony proces suszenia, może się przyczynić do znacznej utraty najdelikatniejszych części roślin. Pogoda ma również wpływ na jakość siana. Przelotne deszcze, duża wilgotność i rosa wydłużają życie skoszonych roślin co powoduje zmniejszenie zawartości łatwo strawnych składników pokarmowych, takich jak cukry, witaminy, związki mineralne, wolnych aminokwasów. Złe warunki pogodowe mogą się w efekcie końcowym przyczynić również do rozwoju grzybni, co pogarsza smakowitość i wartość pokarmową paszy. Długie suszenie roślin na słońcu powoduje zmniejszenie ilości karotenów i substancji aromatycznych w sianie. Naturalne suszenie w dobrych warunkach powoduje straty białka i energii na poziomie 30%, a w nieprawidłowych warunkach około 50%. Straty mogą również wystąpić w czasie przechowywania siana, jeśli jego wilgotność jest wyższa niż 18%. Dodatkowo w trakcie przechowywania może występować brunatnienie siana, zmniejszenie jego strawności i wartości pokarmowej. O dobrej jakości siano powinno się charakteryzować jasnozieloną barwą i mieć aromatyczny, przyjemny zapach. Siano można suszyć metodami tradycyjnymi na ziemi z wykorzystaniem kozłów, ostwi, płotków szwedzkich, a także można je dosuszać zimnym, podgrzanym lub gorącym powietrzem. Tradycyjne suszenie jest efektywne tylko przy dobrej pogodzie.

Ocena organoleptyczna siana

SUSZENIE: SUSZ

Susz z traw przygotowuje się z surowca skoszonego przed wykłoszeniem. Charakteryzuje się wysoką zawartością białka, karotenoidów, związków mineralnych oraz małą zawartością włókna. Produkcja suszu odbywa się w suszarniach i polega na szybkim odwodnieniu suszonej masy przez działanie gorącymi gazami. Otrzymany produkt może być stosowany w żywieniu trzody chlewnej, drobiu i młodzieży hodowlanej innych gatunków zwierząt gospodarskich.

PASZE ZIELONE

● Zawierają od 50-90% wody. ● Wiele pasz tej kategorii po wysuszeniu może być zaklasyfikowana do pasz objętościowych suchych lub po zakiszeniu do kiszonek. ● Bardzo zmienna zawartość białka ogólnego i ZAN, które mogą stanowić nawet do 50% BO! Zawartość BO i jego strawność zależy od gatunku roślin, nawożenia i stadium wegetacji. ● Bogate w potas, wapń, jak również witaminy rozpuszczalne w tłuszczach. Pasze zielone: - trawy - rośliny motylkowe

TRAWY ● Trawy wykazują zmienny skład chemiczny w zależności od stopnia ich dojrzałości. ● Typowe tempo wzrostu traw wiosną wynosi 40–100 kg SM na hektar dziennie. ● Po zebraniu zielonki rozpoczyna się okres odrostu traw, młoda i liściasta trawa zaczyna odrastać szybciej niż dojrzała. ● Rodzaj gleby i nawożenie wpływają na plonowanie łąki, skład mineralny oraz zawartość białka ogólnego trawy. ● Sześć głównych rodzajów traw jest wykorzystywanych w celach żywieniowych: tymotka, życica, kupkówka, kostrzewa, wiechlina i stokłosa.

Niedobór białka uzupełniany przez dodatek: - siana - kiszonek z traw - mieszanek treściwych - mocznika

Ca 3-4 g /kg s P 1,5- 3,o g/kg s Białko surowe 100g/ kg s NEL = 6,63 MJ/kg s Spożycie u bydła 20 – 40 kg dziennie ŚM

Kiszonka z traw

Najlepszy moment zbioru - zawartość SM wynosi 30-45%. Jeśli zielonka jest zakiszana przy wilgotności powyżej 70% - wzrasta ryzyko skażenia materiału bakteriami z rodzaju Clostridium sp. i tracona jest większa ilość składników pokarmowych w wyniku wycieku. Wyższa niż zalecana zawartość SM wpływa negatywnie na wartość pokarmową paszy i stwarza trudności w jej dokładnym ubiciu ze względu na wysoką zawartość włókna surowego. W celu zakiszania optymalna długość cząstek trawy powinna wynosić ok. 4 cm, im wyższa zaw. SM tym materiał powinien być bardziej rozdrobniony. Kiszonka z traw może być jedyną paszą objętościową stosowaną w żywieniu krów niskoprodukcyjnych, w późnej laktacji i okresie zasuszenia. Zawartość BO < 17%, WS 22 – 25% i składników mineralnych - 10%. W porównaniu z kiszonką z kukurydzy, zawiera relatywnie mniej cukrów i więcej białka, dzięki temu wykazuje wysoką pojemność buforową, która ogranicza proces fermentacji. Ze względu na niższą zawartość energii kiszonka z traw nie jest zalecana jako jedyna pasza objętościowa dla wysokoprodukcyjnych krów we wczesnej laktacji.

Kiszonka z traw zawiera wysoką zawartość K 30–40 g/kg SM, dlatego w takiej diecie należy unikać dodatku melasy lub substancji alkalicznych (bogatych w potas) Zwiększona zawartość K i Na w diecie podwyższa bilans kationowo- anionowy.

Kiszonka z traw powinna być podawana w ograniczonych ilościach krowom w końcowym okresie zasuszenia ze względu na wzrastające ryzyko wystąpienia hypokalcemii we wczesnej laktacji.

SIANOKISZONKI Sianokiszonka jest wykonana z dobrej jakości zielonki, która więdnie aż do osiągnięcia wilgotności na poziomie 50 – 60%, następnie jest belowana. Proces więdnięcia trwa 24 godziny, podczas gdy suszenie zielonki na siano może zajmować od 4-5 dni. Nieotwierane bale kiszonki mogą być przechowywane aż do 18 miesięcy bez strat składników pokarmowych. Sianokiszonka jest idealnym zamiennikiem siana, zwłaszcza w żywieniu koni.

Jest bardzo dobrą paszą dla koni z alergią na kurz i wykazującymi problemy oddechowe. Dzięki temu, że sianokiszonka nie zawiera spor odpowiedzialnych za te problemy.

SIANO Z TRAW Wysuszona zielonka o zawartości wody 15 – 18 %

Straty składników pokarmowych : ● mechaniczne ● wypłukiwanie przez deszcz ● działalność drobnoustrojów w czasie suszenia i przechowywania siana NEL = 4,7 – 6,2 MJ/kg s

KORZENIE I BULWY

Najbardziej popularnymi korzeniami roślin stosowanymi w żywieniu zwierząt są: buraki pastewne i marchew, stosuje się też wysłodki buraczane (produkt uboczny przemysłu cukrowniczego)

Korzenie roślin są wysokowęglowodanowymi, energetycznymi paszami, łatwostrawnymi i smakowitymi dla zwierząt gospodarskich.
Duża zawartość wody powoduje problemy w czasie ich przechowania i ogranicza jego czas. Ze względu na proces kiełkowania, mogą być przechowywane jedynie od zbioru przez zimę do następnego lata.
Zastosowanie tych pasz w żywieniu zwierząt gospodarskich jest ograniczone do funkcji pasz dietetycznych, natomiast ziemniaki są stosowane w żywieniu trzody chlewnej w małych gospodarstwach.

METODY OBRÓBKI I KONSERWACJI: suszenie, zakiszanie, parowanie

Korzenie roślin, głównie buraków pastewnych, rzepy i brukwi - wysoka zawartość wody 75-95% i WSC 50-75 % SM., niska BO 4-13% SM. Korzenie są wysokostrawne, a ich wartość EM wynosi od 11-13 MJ/kg SM. Stanowią paszę głównie dla przeżuwaczy i królików. Bulwy w żywieniu zwierząt gospodarskich są reprezentowane głównie ziemniaki i maniok. Zawartość wody wynosi od 60-80%, BO 4% (maniok), 11% (ziemniaki), WS - 4%, bogate w skrobię 40-70 % SM. Ich strawność jest wysoka, a zawartość EM wynosi 14-15 MJ/kg SM. Bulwy są stosowane głównie w żywieniu zwierząt monogastrycznych.

BURAKI PASTEWNE

Głównym składnikiem jest sacharoza stanowiąca 85 % BAW Dla krów podawane są buraki surowe i rozdrobnione Ze względu na dużą zawartość wody trudne w przechowaniu (skarmianie do 4 m-cy). BO = 148 g/ kg s. NEL= 7,50 MJ/kg s. WYSŁODKI BURACZANE Wymagają konserwacji poprzez zakiszanie w silosach lub pryzmach.

Czy ten dokument był pomocny?

Premium

To jest dokument premium. Niektóre dokumenty na Studocu są premium. Przejdź na wersję premium, aby odblokować.

Charakterystyka pasz objętościowych

Kurs: Podstawy Zywienia Zwierzat

34 Dokumenty

Studenci udostępnili 34 dokumentów w tym kursie

Uniwersytet: Uniwersytet Przyrodniczy we Wroclawiu

Czy ten dokument był pomocny?

To jest podgląd

Chcesz uzyskać pełny dostęp? Wykup pakiet Premium i odblokuj wszystkie strony :21

Uzyskaj dostęp do wszystkich dokumentów
Zdobądź nieograniczoną ilość pobrań
Popraw swoje oceny

Prześlij

Udostępnij dokumenty, aby odblokować

Masz już pakiet Premium?

PASZE OBJĘTOŚCIOWE:

~ ZIELONKI ~

1. z traw łąkowych

Porost łąkowy składa się z 3 grup roślin - z traw (stanowi 45-60%, trawy wysokie jak wiechlina

łąkowa, kostrzewy , rajgrasy), motylkowych oraz ziół i chwastów . Wartość pokarmowa zielonki

łąkowej zależy od udziału poszczególnych grup roślin w poroście oraz fazy ich rozwoju w chwili

koszenia.

Faza rozwoju

SM (%)

BO (%)

TS (%)

WS (%)

PS (%)

Jedn.ow

sBO (g)

I pokos

3,2

0,7

4,3

1,9

0,18

Przed

kwitnieniem

3,2

0,7

4,3

1,9

0,18

w okresie

kwitnienia

20,5

5,2

2,2

0,2

koniec

kwitnienia

23,5

2,6

0,8

7,1

0,19

przekwitnięciu

27,5

2,7

0,8

7,8

0,17

II pokos

23,5

3,2

1,1

6,4

2,3

0,19

Średnia

21,83

2,98

0,85

5,85

2,22

0,185

19,6

2. z roślin motylkowatych

KONICZYNA CZERWONA

Młoda koniczyna przed i w okresie pąkowania zawiera dużo

białka 190-200g/ kg SM, a małowłókna 210 g/ kg SM.

Ca → 1,28% SM

P → 0,25% SM

K → 2,91 %SM

Mg → 0,34 %SM