- Informacje
- Czat SI
Taktyka sprzęt i teoria i praktyczne wykorzystanie
Taktyka Wojsk Chemicznych
Wojskowa Akademia Techniczna
Polecane dla Ciebie
Komentarze
Inni studenci przeglądali również:
Przejrzyj tekst
Siły zbrojne RP
System kierowania i dowodzenia sił RP: podsystem kierowania obronnością (prezydent, minister itp.) podsystem militarny (siły zbrojne) podsystem pozamilitarny (działy administracyjne)
Siły zbrojne RP: wojska specjalne siły powietrzne marynarka wojenna wojska lądowe wojska obrony terytorialnej wojska obronny cyberprzestrzeni (jest w planach do utworzenia)
Uzupełniające: Żandarmeria Wojskowa Narodowe siły rezerwowe Dowództwo garnizonu Warszawa Służba kontrwywiadu wojskowego Służba wywiadu wojskowego
Wojska specjalne Przeznaczone są do prowadzenia operacji specjalnych zarówno w kraju jak i poza jego granicami w okresie pokoju, kryzysu i wojny. Struktura Wojsk Specjalnych oparta jest na samodzielnych oddziałach i pododdziałach, złożonych ze specjalnie wyselekcjonowanych, wyszkolonych i wyposażonych żołnierzy przygotowanych do działań w środowisku podwyższonego ryzyka, zdolnych do realizacji celów będących poza zasięgiem możliwości jednostek konwencjonalnych.
Dowództwo komponentu wojsk specjalnych: Jednostka wojskowa GROM Warszawa / Gdańsk Jednostka Komandosów Lubliniec Jednostka FORMOZA Gdynia Jednostka NIL Kraków Jednostka AGAT Gliwice 7 Eskadra Działań Specjalnych Powidz
Siły Powietrzne Jest to rodzaj sił zbrojnych przeznaczony głównie do obrony przestrzeni powietrznej kraju.
Siły Powietrzne składają się z następujących rodzajów wojsk: wojska lotnicze – obrona polskiej przestrzeni powietrznej, niszczenie celów powietrznych, naziemnych i nawodnych, prowadzenie rozpoznania, transport ludzi wojska obrony powietrznej –odpowiadają za niszczenie środków napadu powietrznego, jak również obrony jednostek wszystkich rodzajów sił zbrojnych, jak również wybranych obiektów oraz stref odpowiedzialności. wojska radiotechniczne przeznaczonych do prowadzenia ciągłego rozpoznania radiolokacyjnego oraz radiolokacyjnego zabezpieczenia działań Sił Powietrznych
Marynarka Wojenna Marynarka Wojenna broni interesów państwa na polskich obszarach morskich. Powierzono jej także morską obronę wybrzeża. Jest również formacją przygotowaną do udziału w lądowej obronie wybrzeża we współdziałaniu z innymi rodzajami sił zbrojnych w ramach strategicznej operacji obronnej. Zgodnie ze zobowiązaniami międzynarodowymi utrzymuje także zdolność do realizacji zadań związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa zarówno w obszarze Morza Bałtyckiego, jak i poza nim. 8 Flotylla Obrony Wybrzeża 3 Flotylla Okrętów Morska Jednostka Rakietowa Gdyńska Brygada Lotnictwa Marynarki Wojennej
Wojska Lądowe Przeznaczone do zapewnienia obrony przed atakiem lądowo-powietrznym w dowolnym rejonie kraju, na każdym kierunku, w obliczu każdej formy zagrożenia militarnego.
Wojska Lądowe składają się z następujących rodzajów wojsk:
- wojska pancerne i zmechanizowane - przeznaczone do odpierania uderzeń zgrupowań pancerno – zmechanizowanych, wykonywania zwrotów zaczepnych celem odzyskania utraconego terenu oraz prowadzenia działań na rzecz wsparcia pokoju. Przygotowanych do zwalczania środków napadu powietrznego (w tym zwłaszcza śmigłowców bojowych) i walki z formacjami aeromobilnymi przeciwnika. Podstawowe uzbrojenie: Czołgi: T-72, PT-91 „Twardy”, Leopard 2 w wersjach A5 i A4, z modernizacją do wersji 2PL Opancerzone wozy bojowe: BWP-1, BWP „Borsuk”, transportery opancerzone KTO „Rosomak” Inny sprzęt specjalistyczny np. TRI(transporter rozpoznania inżynieryjnego),WZT- Struktura: 11 lubuska Dywizja Kawalerii Pancernej, 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowania, 16 Pomorska Dywizja Zmechanizowania, 18 Dywizja Zmechanizowania
- wojska rakietowe i artylerii – zadaniem artylerii jest wsparcie ogniowe działań bojowych wojsk lądowych , rażąc najważniejsze cele i obiekty na obszarze od linii styczności wojsk do granicy maksymalnego zasięgu ognia artylerii, Jest to rodzaj wojsk będących istotną częścią potencjału bojowego wojsk lądowych, a w tym ugrupowań operacyjnych i taktycznych. Struktura : 11 Mazurski Pułk Artylerii, 23 Śląski Pułk Artylerii, 5 Lubuski Pułk Artylerii, 14 Suwalski Pułk Artylerii
- wojska obrony przeciwlotniczej - zapewniających bezpośrednią osłonę wojsk
i obiektów przed uderzeniem środków napadu powietrznego
Struktura: 3 pułki przeciwlotnicze oraz dywizjony przeciwlotnicze w brygadach
zmechanizowanych i pancernych
- aeromobilnych - łączących dotychczasowe wojska powietrzno-desantowe, desantowo-szturmowe, kawalerię powietrzną i lotnictwo wojsk lądowych, realizujących zadania w zakresie naziemnego wspierania operacji lądowych i morskich, zmierzających do opanowania z powietrza ważnych obiektów przeciwnika, dezorganizację ruchu odwodów oraz niszczenie sił i środków wsparcia logistycznego.
Struktura: pododdziały i oddziały zaopatrzenia, transportowe, remontowe, ewakuacyjne, medyczne i regulacji ruchu. Stacjonarna infrastruktura logistyczna obejmuje bazy materiałowe, okrętowe i rejonowe warsztaty techniczne, szpitale wojskowe, a także wojskowe komendy transportowe
SKRÓTY WOJSKOWE
drz, drr, drsap, drrsk – drużyna zmechanizowana, rozpoznania, saperów, rozpoznania skażeń; plz, plcz – pluton zmechanizowany, czołgów; kz, kcz – kompania zmechanizowana, czołgów; bas – bateria artylerii samobieżnej; bz, bcz – batalion zmechanizowany, czołgów; da – dywizjon artylerii; BZ, BPanc – brygada zmechanizowana, pancerna. DZ – dywizja zmechanizowana; Skróty pododdziałow i oddziałow – małe litery Skróty związków taktycznych – WIELKIE LITER
Temat 1: Ogólna charakterystyka taktyki
Wojna zorganizowany konflikt zbrojny między państwami, narodami lub grupami etnicznymi i społecznymi. zjawisko społeczno-politycznym obecne w historii człowieka od początków jego społecznej organizacji. Carl von Clausewitz - wojna jest jedynie kontynuacją polityki innymi środkami.
Sztuka wojenna to praktyka zbrojnych działań wojennych (wiedza o wojnie).
Poziom strategiczny to poziom działań wojennych, na którym państwo lub grupa państw określa cele narodowe w zakresie bezpieczeństwa oraz wyznacza siły i środki (w tym militarne) przeznaczone do ich osiągnięcia. Na poziomie strategicznym siły zbrojne są przygotowywane, rozwijane i wykorzystywane w sposób zsynchronizowany z innymi środkami oddziaływania państwa tak, by zapewnić bezpieczeństwo, żywotne interesy i realizację strategicznych celów państwa.
Poziom operacyjny to poziom, na którym następuje przetransformowanie celów strategicznych w zadania militarne (koncepcję operacji) oraz zapewnienie ich osiągnięcia przez taktyczne użycie wojsk. Na tym poziomie działań wojska osiągają cele przez zorganizowanie i przeprowadzenie operacji
Poziom taktyczny to poziom, na którym są prowadzone działania taktyczne, w tym bojowe, kryzysowe i stabilizacyjne, zmierzające do osiągnięcia celu taktycznego lub operacyjnego. Na poziomie taktycznym osiągane są cele taktyczne, jeżeli związek taktyczny, a w jego składzie oddziały i pododdziały, wykonuje samodzielnie zadanie, którego celem jest np. zajęcie lub utrzymanie określonego terenu.
WALKA - skupione w czasie i przestrzeni starcie dwóch przeciwstawnych stron w skali taktycznej. Najczęściej celem walki wojsk lądowych będzie rozbicie taktycznego zgrupowania przeciwnika i utrzymanie lub też opanowanie rejonu czy obiektu o znaczeniu taktycznym lub operacyjnym. Zasady walki: celowość działań, aktywność, ekonomia sił, manewrowość, zaskoczenie, zachowanie zdolności bojowej, czynnik ludzki: 1) Celowość działań. W każdym rodzaju działań najważniejszym zadaniem dowódcy jest określenie i jasne zdefiniowanie jej celu, cel może być określony szczegółowo lub ogólnie, lecz musi być jednoznaczny i bezpośredni. Musi być także realny dla wojsk, które są w dyspozycji danego dowódcy. Cel raz określony, musi być utrzymany przez cały okres działań, cel musi być dostosowany do panujących warunków i możliwości bojowych wojsk, aby podwładni mogli uczynić go głównym punktem swojego planowania. Nie może być żadnej wątpliwości, jaki cel ma być zrealizowany; 2) Aktywność działań oznacza nieustanne dążenie do narzucenia swojej woli przeciwnikowi we wszystkich rodzajach działań bojowych i na wszystkich poziomach dowodzenia należy poszukiwać okazji do przejęcia inicjatywy i pokonania przeciwnika. Sukces w walce zależy bezpośrednio od indywidualnej i zespołowej determinacji wojsk, w dążeniu do bezpośredniego starcia z przeciwnikiem i pozbawienia go woli walki. 3) Ekonomia sił to racjonalne dysponowanie wojskami i środkami walki odpowiednio do zadań, gwarantujące osiągnięcie celu walki przy 20 najmniejszych stratach własnych. Aby móc skoncentrować swoje siły do wykonania zadania w określonym rejonie, należy zaakceptować ryzyko użycia minimalnych sił w innym miejscu; 4) Manewrowość to dążenie do uzyskania optymalnego położenia wojsk własnych w stosunku do przeciwnika. Umożliwia zastosowanie zasad ekonomii sił i zaskoczenia. Manewr na polu walki ma na celu stworzenie przewagi w decydującym miejscu i czasie lub uchylenie się od starcia w niekorzystnych warunkach, skupienia sił i środków na rozpoznanych najsłabszych elementach przeciwnika. Manewr sprzyja uzyskaniu i utrzymaniu inicjatywy, zmuszaniu przeciwnika wyłącznie do reagowania na wytworzoną sytuację. 5) Zaskoczenie wyraża się w nieoczekiwanym i gwałtownym działaniu, wskutek którego przeciwnik zostaje pozbawiony inicjatywy oraz możliwości zorganizowanego prowadzenia walki. Środkami do uzyskania zaskoczenia są: zachowanie tajemnicy, ukrywanie własnych zamiarów, wprowadzanie przeciwnika w błąd (dezinformowanie), nieszablonowość, śmiałość i szybkość działania. 6) Zachowanie zdolności bojowej wojsk wyraża się nieustannym utrzymywaniem przez wojska gotowości do podjęcia walki i wykonania zadań bojowych oraz osiągnięcia celu działań przy jak najmniejszych stratach własnych. Oznacza to konieczność efektywnego wykorzystania wojsk, niedopuszczenie do nadmiernego ich wyczerpania i takiej organizacji działań, aby zapewnić sukcesywne odtwarzanie zdolności bojowej przez odpowiednie zabezpieczenie logistyczne.
7) Czynnik ludzki to jedna z zasad sztuki wojennej odnosząca się do podmiotu ludzkiego i obejmuje: przywództwo, morale, inicjatywę, kreatywność, wytrzymałość.
Przywództwo to zdolność inspirowania podległych dowódców i żołnierzy do efektywnego działania w sytuacjach zagrożenia i wyczerpania. Jest pochodną cech osobowych, kompetencji i determinacji w dążeniu do sprostania wyzwaniom pola walki w obliczu otrzymanych zadań. Morale to wola walki, gotowość do wypełniania obowiązków w każdej sytuacji. Wyzwala ducha bojowego. Wysokie morale jest wartością, która pozwala żołnierzom działać w najtrudniejszych warunkach lub wykazywać bezprzykładną odwagę w sytuacjach stresu i zmęczenia. Opiera się na zaufaniu, szacunku, dyscyplinie, zawodowych umiejętnościach Inicjatywa to zdolność do aktywnego podejmowania wyzwań, wykazana w ramach zadania bojowego, połączona ze śmiałym działaniem. Jest czynnikiem decydującym, przyczyniającym się do osiągnięcia sukcesu podczas działań bojowych. Kreatywność polega na wykazywaniu swobody w myśleniu i szybkości w podejmowaniu decyzji. Powinna cechować dowódców w każdej sytuacji bojowej. Wytrzymałość to psychiczne i fizyczne przygotowanie wojsk do prowadzenia działań. Wytrzymałość ma ścisły związek z morale. Żołnierze muszą posiadać wolę wykonania swoich zadań, nawet w sytuacji, gdy dochodzi do przeciwstawiania się przeważającym siłom przeciwnika, odcięcia od wojsk własnych, poniesienia dużych strat itp.
Rażenie polega na bezpośrednim fizycznym, psychicznym i informacyjnym oddziaływaniu na siły i środki przeciwnika w stopniu koniecznym do osiągnięcia zamierzonego celu. Celem rażenia jest obniżenie potencjału bojowego przeciwnika, jego zdolności bojowej, zdezorganizowanie jego działań i zapewnienie wojskom własnym sprzyjających warunków do wykonania postawionych zadań. Podstawowa formą rażenia jest ogień, wyrażający się w oddziaływaniu na przeciwnika różnymi
zakłócenia działań w obszarze tyłowym przeciwnika. Przenikanie stosuje się zwykle w połączeniu z innymi formami manewru. Manewr mylący to zorganizowane działanie mające na celu wprowadzenie w błąd przeciwnika co do planowanych (zamierzonych) działań (zamiaru dowódcy). Musi być on wystarczająco wiarygodny, by wywołać pożądaną reakcję. Jest on najbardziej skuteczny, gdy pokrywa się z ocenami przeciwnika. Demonstracja jest manewrem odciągającym uwagę przeciwnika bez podejmowania walki. Siły prowadzące działania demonstracyjne stosują ogień, przemieszczanie, dym, środki walki elektronicznej i urządzenia łączności wykorzystywane do pozorowania walki Odejście jest to opuszczanie zajmowanych rejonów, punktów (stanowisk). Manewr ten wykonywany jest w celu wyprowadzenia wojsk spod uderzeń przeważających sił przeciwnika, zajęcia bardziej dogodnego położenia do przyszłych aktywnych działań, zyskania czasu do stworzenia punktu ciężkości na innym obszarze. Obejście jest to manewr, w którym nacierające pododdziały obchodzą przeciwnika na lądzie lub w wymiarze powietrznym (ponad jego pozycjami obronnymi), unikając kontaktu ogniowego. Celem tego manewru jest zdobycie obiektów na tyłach przeciwnika, zmuszając go do ich opuszczenia Oskrzydlenie jest to manewr, w którym główne siły atakujące obchodzą elementy ugrupowania obronnego przeciwnika w celu zdobycia obiektów na jego tyłach. Oskrzydlenie może być jedno − lub dwustronne oraz pionowe – ponad pozycjami obronnymi przeciwnika. Rezultatem tego manewru jest rozbicie albo zdobycie ważnych obiektów na tyłach przeciwnika. Niekiedy zastosowanie oskrzydlenia może wprowadzić w błąd przeciwnika, co do umiejscowienia własnego punktu ciężkości.
Manewr ogniem przenoszeniu wysiłku ogniowego z jednego kierunku na inny, stosownie do zaistniałych potrzeb pola walki oraz na ześrodkowaniu ognia do jednoczesnego lub kolejnego rażenia najważniejszych celów, a także podziale przy rażeniu różnych celów w jednym czasie. Formy manewru ogniem : ześrodkowanie ognia; podział ognia; przeniesienie ognia.
Ześrodkowanie ognia polega na skupieniu ognia pododdziału lub kilku środków ogniowych na jednym celu. Planuje i prowadzi się go w celu rażenia bardzo ważnych obiektów, ogniem o dużym natężeniu, w krótkim czasie.
Podział ognia polega na skierowaniu ognia pododdziału (środków ogniowych) do kilku celów
aby jednocześnie je razić. Ogień rozdziela się w taki sposób aby w pierwszej kolejności zniszczyć (obezwładnić) cele ważne.
Przeniesienie ognia polega na przerwaniu ognia prowadzonego do jednego celu i skierowaniu go na inny. Ogień przenosi się w razie zniszczenia (zniknięcia) celu, pojawienia się nowego, ważniejszego lub konieczności udzielenia pomocy sąsiadowi (pododdziałowi wspierającemu), a także podczas wykonania na rozkaz przełożonego ześrodkowania ognia
Temat 2: wojskowe symbole graficzne
Wokół znaku podstawowego znajduje się opis będący kombinacją liter i cyfr zapewniający dodatkowe informacji o znaku. Wojskowe znaki graficzne (znaki wojskowe) obejmują wszystkie obszary działań: lądowych, powietrznych, morskich, kosmicznych, wspierających oraz zjawisk meteorologicznych. Znak graficzny- używany jest zwykle na mapie, obrazie komputerowym lub diagramie służącym prezentacji poszczególnych jednostek, obiektów, czynności lub innych zagadnień. Znak może występować w wersji kolorowej i zwykle z opisem cyfrowo- literowym. Znak wojskowy został tak zbudowany, aby „każdy element znaku, uzupełniany innymi częściami, tworzył całkowity obraz znaku wojskowego”
Fioletowy- obiekty meteorologiczne Brązowy- zabytki
przyszłości będzie znajdował się (planowany lub przewidywany) albo przypuszcza się, że znajduje się (podejrzewany) w danej lokalizacji. Ośmiokąt foremny podzielony na sektory służy do przestrzennego odniesienia dla umiejscowienia znaków i wskaźników w ramce symbolu. Trzy sektory określają umiejscowienie znaków i wskaźników oraz dostępne miejsce na dobranie wielkości znaków i wskaźników. Rysunek 8 przedstawia przykłady sektorów dla różnych kształtów ramek.
Jednostka dowodzenia ≠ stanowisko dowodzenia
Pol e
Nazwa pola Opis pola Tekstowy/ graficzny A Znak Podstawowy rodzaj działań lub znak, który może zawierać wskaźnik zdolności.
Tekstowy i graficzny B Wielkość Wskaźnik określający wielkość jednostki. Tekstowy i graficzny D Siły zadaniowe Graficzny F Wzmocnienie lub osłabienie
Wskaźnik określa czy jednostka jest wzmocniona (+), czy zredukowana (-), lub wzmocniona i zredukowana (±).
Tekstowy
G Uwagi sztabu Dowolny tekst. Stosowany przez sztab w celu umieszczenia informacji dla dowódcy.
Tekstowy
H Informacje dodatkowe
Dowolny tekst. Tekstowy
J Ocena wiarogodności
Stopień pewności, który może być umieszczony przy symbolu w formie jednej litry określającej wiarygodności źródła informacji (A-F) oraz jednej cyfry określającej wiarygodność informacji (1-6)
Tekstowy
K Efektywność bojowa Zdolność bojowa jednostki lub sprzętu. 1. W pełni zdolny bojowo 2. Zasadniczo zdolny bojowo 3. Częściowo zdolny bojowo 4. Niezdolny bojowo
Tekstowy
M Wyższy szczebel Numer lub nazwa jednostki (dowództwa) nadrzędnej. Tekstowy P Identyfikacja swój obcy/cechy identyfikacyjne
Kody i mody identyfikacyjne. Tekstowy
Q Kierunek przemieszczenia
Wskaźnik przemieszczenia ze strzałką określa kierunek przemieszczania aktualny lub planowany. Wskaźnik bez strzałki określa dokładne położenie obiektu.
Graficzny
S Stanowisko dowodzenia
Wskaźnik liniowy stanowiska dowodzenia określa symbol jednostki jako stanowisko dowodzenia lub wskazuje dokładne położenie
Graficzny
T Unikalne oznaczenie Alfanumeryczny opis, który identyfikuje konkretną jednostkę
Tekstowy
V Typ sprzętu Określa typ lub klasę sprzętu (np. M-2 dla bojowego wozu piechoty)
Tekstowy
W Grupa czasowa (DTG)
Wskaźnik alfanumeryczny określający grupę czasową (DDHHMMSSZMONYY)
Tekstowy
X Wysokość/głębokoś ć
Wysokość wyświetlana zgodnie z systemem globalnego pozycjonowania GPS.
Tekstowy
Y Położenie Długość i szerokość geograficzna, współrzędne geograficzne.
Tekstowy
Z Prędkość Prędkość wyrażona w milach na godzinę lub w kilometrach na godzinę.
Tekstowy
AA Nazwa dowództwa Tekstowy AB Manewr mylący/ makieta
obiekt określany jako pozorny lub makieta w celu zmylenia przeciwnika.
Graficzny
AC Oznaczenie państwa Trzyliterowy kod określający przynależność państwową jednostki zgodny ze STANAG 1059.
Tekstowy
AF Zwyczajowe oznaczenie
Np.: Paladin dla haubicy M109A6 lub Leopard dla czołgu KPz-70. (kody NATO dla oznaczeń sprzętu przeciwnika)
Tekstowy
AH Element dowództwa Określa typ elementu dowództwa np.: TOC, MAIN. Tekstowy
walka, w której jeden przeciwdziała drugiemu oraz dąży do osiągnięcia przeciwstawnego celu. Należą do nich: natarcie, obrona, działania opóźniające.
OBRONA
OBRONA podstawowy rodzaj walki, jest działaniem zamierzonym lub wymuszonym, prowadzonym w celu udaremnienia lub odparcia uderzeń wojsk przeciwnika, zadania im maksymalnych strat, utrzymania zajmowanego obszaru (pasa, rejonu), zyskania czasu oraz stworzenia warunków do działań zaczepnych
CEL: uniemożliwienie przeciwnikowi opanowania terenu, rozbicie zgrupowań uderzeniowych i załamania jego natarcia oraz przejęcie inicjatywy. Do celów szczegółowych zaliczamy: utrzymanie określonego terenu; rozbicie przeciwnika, który włamał się w ugrupowanie obronne; zyskanie na czasie; umożliwienie kolejnym siłom przegrupowanie się i wykonywanie kontrataku; zmuszenie przeciwnika do przyjęcia walki w niedogodnym dla niego terenie.
Istotą obrony jest bezpośrednie fizyczne, w tym głównie ogniowe oddziaływanie na przeciwnika, zorganizowane w oparciu o teren i znajdujące się na nim obiekty
- zsynchronizowane w czasie z oddziaływaniem sąsiadów oraz sił i środków przełożonego wspierających walkę obronną pododdziału.
Obrona manewrowa - rodzaj działań obronnych koncentrujących się na rozbiciu zasadniczych sił nacierającego przeciwnika w głębi własnego ugrupowania. Osiąga się to poprzez manewr sił i środków, uporczywą obronę ważnych rejonów (obiektów) w celu zniwelowania jego przewagi, kanalizowania ruchu i osłabiania tempa natarcia. Istota obrony manewrowej sprowadza się do redukowania początkowej przewagi materialnej nacierającego przez zadawanie mu strat i rozkładanie jego potencjału zaczepnego w czasie i przestrzeni.
Obrona pozycyjna skupia się na utrzymaniu terenu przez zaangażowanie przeciwnika w walkę na pozycjach obronnych, z których jest on rażony (niszczony) ogniem. Celem obrony pozycyjnej jest utrzymanie ważnych rejonów, załamanie natarcia przeciwnika w głównym pasie obrony. Organizując obronę pozycyjną dążyć należy do rozbicia wojsk przeciwnika przez zwalczanie go ogniem lub kontratakami
na całej jej głębokości. Istotą obrony pozycyjnej jest opór i utrzymanie obszaru (pasa, rejonu) obrony.
Podstawową różnicą między rodzajami obrony jest pobicie przeciwnika w głębi własnego ugrupowania w pozycyjnej utrzymanie bronionego obszaru.
Struktura obrony Strukturę obrony stanowi układ i wzajemne relacje elementów składających się na całość obrony. Przyjęte ugrupowanie nadaje odpowiedni do celu walki kształt strukturze obrony, która powinna być dostosowana do potrzeb i możliwości pod. Pluton może bronić się w składzie kompanii albo tworzyć odwód batalionu. Może także bronić się na pozycji ubezpieczenia bojowego. Drużyna broni się w składzie plutonu. Jako odwód kompanii może występować w specyficznych warunkach prowadzenia obrony w mieście, w lesie lub w górach. Niekiedy może również występować jako ubezpieczenie bezpośrednie batalionu (placówka).
Podstawowe elementy ugrupowania (batalionu) w obronie: ubezpieczenie pierwszy rzut kolejne rzuty odwód, odwody pododdział artylerii element rozpoznawczy stanowisko dowodzenia urządzenia i elementy logistyczne
Dodatkowe: 2 rzut pododdział przeciw lotniczy odwód przeciw desantowy odwód zaporowy
Treścią zadania plutonu wyznaczonego do organizacji ubezpieczenia bojowego jest: wprowadzenie w błąd przeciwnika, co do przebiegu przedniej linii obrony batalionu; uniemożliwienie elementom rozpoznawczym lub ubezpieczeniom bojowym rozpoznania przebiegu przedniej linii obrony; zmuszenie sił głównych przeciwnika na tym kierunku do wcześniejszego przyjęcia ugrupowania bojowego i rozpoczęcia natarcia.
NATARCIE
Natarcie jest działaniem podstawowym, rozstrzygającym rodzajem działań bojowych (walki) polegającym na rażeniu przeciwnika, wykonaniu uderzenia, rozbicia jego wojsk i opanowaniu zajmowanego przez niego terenu. Istotą natarcia jest połączenie destrukcyjnego oddziaływania wszystkich środków (rażenia ogniowego, elektronicznego oraz innych) będących w dyspozycji nacierającego z manewrem w głąb ugrupowania przeciwnika.
Celem natarcia jest pokonanie przeciwnika. Cel ten osiąga się przez: rażenie ogniem sił i środków przeciwnika, wykonanie zdecydowanego uderzenia, rozbicie jego sił i środków oraz zajęcie ważnych obiektów lub kluczowych rejonów. Zawsze należy także dążyć do uzyskania zaskoczenia, zerwania spoistości obrony przeciwnika i rozcinania oraz izolowania jego sił.
Formy natarcia: - przełamanie; - pościg; Przełamanie - do przełamania dochodzi wówczas, gdy nie ma możliwości obejścia pozycji obronnych przeciwnika. Polega ono na wykonaniu uderzenia czołowego mającego na celu dokonanie wyłomu na wybranym odcinku w jego ugrupowaniu. Pościg stosuje się w celu rozbicia wycofujących się wojsk przeciwnika i uniemożliwienia im zorganizowanego przejścia do obrony na dogodnych rubieżach w głębi. Pościg organizuje się w wypadku powodzenia w natarciu i stwierdzenia próby wyjścia wojsk przeciwnika z walki i wycofania.
Rodzaje natarcia. Wyróżnia się następujące rodzaje natarcia: rozpoznanie walką, rajd, kontratak, atak wyprzedzający, natarcie szybkie, natarcie planowe. Rozpoznanie walką. Celem rozpoznania walką jest zmuszenie przeciwnika do ujawnienia ugrupowania i potencjału bojowego, zamiarów jego wojsk Rajd. Celem rajdu jest zniszczenie lub przechwycenie ważnego obiektu przeciwnika. Cel ten osiąga się przez szczegółowe rozpoznanie, szybkie przeniknięcie na teren zajęty przez przeciwnika i kończy się planowym wycofaniem. Kontratak jest zwrotem zaczepnym wykonywanym całością lub częścią sił będących w obronie. Prowadzi się go w celu odzyskania utraconego terenu, odcięcia przeciwnika lub zniszczenia jego wysuniętych oddziałów. Atak wyprzedzający jest rodzajem natarcia wykorzystywanym do dezorganizacji działań przeciwnika, podczas, gdy jest on w trakcie ześrodkowywania lub przegrupowywania do ataku. Celem ataku wyprzedzającego jest osłabienie potencjału bojowego przeciwnika przygotowującego się do natarcia. Natarcie szybkie polega na ataku przygotowanym w krótkim czasie. Jego celem jest wykorzystanie dogodnej okazji do rozbicia pododdziałów przeciwnika. Ataki takie, przeprowadzane muszą być z nieoczekiwanego kierunku i powinny być maksymalnie wsparte ogniem. Szybki atak pozwala wykorzystać brak gotowości obronnej przeciwnika i uzyskać zaskoczenie. Natarcie planowe charakteryzuje się planowym i skoordynowanym zastosowaniem siły ognia i manewru w celu pokonania przeciwnika. Gdy treścią natarcia jest atakowanie dobrze przygotowanej obrony pododdziałów przeciwnika, to stosuje się
Taktyka sprzęt i teoria i praktyczne wykorzystanie
Kurs: Taktyka Wojsk Chemicznych
Uniwersytet: Wojskowa Akademia Techniczna
- Odkryj więcej od: